ِدَلمــ گِرفتـ ـهـ اَز ایـטּ شَهـ ــر


کهـ آدَمــ هآیَشــ هَمچـ ــوטּ هَوآیَشــ


نآپآیدآرَنـ ــد ...


گآهـ آنقـَ ــدر پآکـ کهـ باوَرَتــ نِمے شـَ ــوَد


گآهـ آטּ چنـ ــاטּ آلودهـ کهـ نَفَسَــــــــتـ ـ ـ ــ ـ مے گیـ ــرد!!

------------------------------------------------------------------

میتــرســـم....!

از تمام این دست های سرد ،

از تمامم این نگاه های غریب ،

از اعتماد....

از صداقت....

از ان روزی می ترسم که حضور هیچ کس مرا دلگرم نکند...

از آن روزی که بهانه ی برای نوشتن نباشد...

من از مردم این شهر میترسم....!!!

یادمان باشد:حرفی نزنیم که دلی بلرزد
یادمان باشد:حرفی نزنیم که دلی بلرزد و خطی ننویسیم که کسی را آزار دهد
یادمان باشد:جواب کینه را باکمتر از مهر و جواب دورنگی را با کمتر از صداقت ندهیم
یادمان باشد: باید در برابر فریاد سکوت کنیم و برسر سیاهی ها تور بپاشیم
یادمان باشد: سنگ خیلی تنهاست باید با او هم لطیف رفتار کنیم نکنه که دل تنگش بشکنه
یادمان باشد: برای درس دادن و درس گرفتن به دنیا آمده ایم نه برای تکرار اشتباهات
یادمان باشد: می توان با گوش دادن به آواز شبانه دوره گردی که از سازش عشق می بارد به اسرار عشق پی برد و زنده شد
یادمان باشد:گره تنهایی و دلتنگی هر کس فقط به دست خودش باز می شود
یادمان باشد: هیچ گاه لرزیدن دلمان را پنهان نکنیم تا تنها نمانیم
و یادمان باشد:هیچ گاه از راستی نهراسیم؟؟؟

یک دقیقه سکوت!!

به خاطر تمام آرزوهایی که
در حد یک فکر کودکانه باقی ماندند!
به خاطر امیدهایی که به نا امیدی مبدل شدند

به خاطر شب هایی که با اندوه سپری كردیم!

به خاطر قلبی که
زیر پای کسانی که دوستشان داشتیم له شد!

به خاطر چشمانی که همیشه بارانی ماندند!

یك دقیقه سكوت!
به احترام کسانی که
شادی خود را با ناراحت کردنمان به دست آوردند!

بخاطر صداقت
که این روز ها وجودی فراموش شده است!

بخاطر محبت
که بیشتر از همه مورد خیانت واقع گردید!

یک دقیقه سکوت
به خاطر حرف های نگفته!!

برای احساسی که همواره نادیده گرفته می شد!

یک دقیقه سکوت
به احترام قلب هایی که از سنگ اند!

یک دقیقه سکوت!
به احترام درک نشدنمان!

و یك دقیقه سكوت
برای زندگی از دست رفته ی مان ...!!!!

بيشتر اوقات در كنار پنجره

خط نگاه من پيداست

اين را ديگر دوستانم ميدانند

كه وقت دلتنگي هايم

آسمان بيشتر از آنان همراه من است

من ساكت تر از قبل شده ام

و با لبخندهايم هميشه روي ماهشان را ميبوسم

نميدانند

اما باور دارم

كه اعتماد

شرف

آبرو

صداقت

پاكي

و مهر

از قلبهاي كال روزگار بيشتر اين مردم

بار رحيل بسته است

ديگر تمايلي ندارم

كه بشنوم

يا حتي بدانم

اندك چيزهاييست كه ارزشي دارند و من در پي آنان تشنه ترم

من از رفتارهاي ساده گانه كنجكاوي ديگران در عجبم

و بيشتر از اصرارشان براي كشف!

مرتب ميگويند:رها تو پيچيده اي!

و ميدانم نه براي آنكه من گنگ باشم

كه درك سكوت ها و نگاه من

برايشان سخت است

وگرنه من

همانند يك حياطي كه در كنجش باغچه ايست و حوضي

كه هر صبح آب و جارويش ميكنم

و به ماهي هاي قرمزش نان ميدهم

هيچ پيچيدگي معماري ندارم...

من كه از ياد نبردم
و نخواهم برد
اما تو ميتواني
كه فراموش كني
آمدي و مرا به اوج رساندي
تو سبزو ساده ترين اتفاق بودي
و پلك هاي تبسم مرا صدا كردي
دستهاي غريبه ات به تارو پود خسته ام گلي داد
دستهايم را فشردي
گل را به امانش سپردي
خواستي عهدي باشد گرم براي روز هاي سردي كه مي آيند
اما سردي زمانه كافي نبود كه خودت را هم دريغ كردي؟
نه تو نميداني
كه من تا آخرين نفس
وفادار عهد توام
نه ازآن رو كه وابسته بمانم
گرچه تو دل به هزاران سرا داري و يادي نميكني
كه اينجا اگر راهي ميجويي اميني ست از دلي كه برايت روان شد
اما من گلبرگهاي مهرت را گرامي ميدارم
تو در حضور نفس گرم تابستان
پر از سخاوت سرخ يك ترانه بودي
تمام دفتر جانم را پر از خودت كردي
بهانه اي شدي و رفتي
من
به سايه روشن تقدير شدم تسليم
حال كجايي تا مرا رساني تا به اوج؟
دلم دوباره برايت بهانه ميگيرد
اگر دوباره نگويي
قصه از آغاز

راست میگویی
تو صادقی
تو واژه های ناب صداقت را چیده ای
تو همان عطر واقعی حضوری
راست میگویی
نیازی به داشتنم نداری
تو از جنس احساسی
تو از فصلی به فصل دیگر در جریانی
تو از ماه به آسمان در خلوت تنهای شبها
محرم تری
تویی که هر شب از آسمان چشمانت
ستاره ها را میچینی و میبوسی
و لای قرآن زمان میگذاری
تا که یادش بماند هنوز ایمان به بودن واهی نیست
در زمانه هرزه نگاه و نا اهل
تویی که آیه آیه مهرت را روانه شبهای تاریک میکنی
تا که جاودان بماند
آنچه باقیست
راست میگویی
تو عاشقی
تو صادقی
و تو را نیازی به داشتن من نیست
آمدی
و نامت را جاودانه حک کردی بر این تخته سیاه دل
و حواست اصلا به رد گچ خورده تنهای روزگار من نبود
که بعد از این زیر آوار این همه خاطرات
چگونه باید بماند
تو راست میگویی
نیازی نیست که جمله ای حتی کلمه ای
حرفی بزنی
نیازی نیست
که بفهمی
دل،
تنگ لحظه های با هم بودن
شد
آنچنان که دستهایمان گلبرگهای شقایق را...

وقتي كه ميرسم
پيشتر تو رسيده اي
با گيلاس خنده هايت موقرانه
با شيار صورتت مهربانانه
با تمام دلتنگيهايت غمگينانه
با تمام شكسته هايت
دوستم ميداري
دوستت ميدارم..
ربط ميدهي مرا
تا به انتها به نفسهايت
تا كه در برت جان گيرم
تا كه در ميان حلقه دستهايم
فشرده شوي
تا كه مرا دفن كني
لابلاي لبهايت گرم گرم
ميل اين روزهاي آسمان باران دارد در سراشيب ابر
تا كه نماسد به روزگار قصه تلخ
آرام آرام بر كش بر من
تمام گرم بازواني را
كه رو به تاريكي مردمان
نهراسيد و ايستاد
از فرط سخت نداشته ها
اينجا سنگ هم بند نميشود
كمي از عشق را به آسمان آويختم
تا كه بر لوح خيالت سپيدي نقش زند
تا به جايي كه تويي
من روبه راه توام
لرزان از زير اين برودت سرما
تا به نهايت ايستادگي هر جدايي
خود را به عشق تو ميرسانم اين روزها
تو در گستردگي اين همه حادثه ايستاده اي
كمي بيشتر بمان
كنار قدمهاي تو
جاي من خاليست

کاش آدم برفی بودم !!
دل نداشتم و با خیال راحت زندگی می کردم
بی مهر بی کینه بی عشق و بی هزار تا
واژه ی قشنگ دیگه
عقل نداشتم و می فهمیدم دنیای دیوونه های
همیشه عاقل چه رنگیه
دماغم از جنس هویج بود نارنجیه نارنجی و هیچ وقت
وقتی گریه می کردم قرمزیش راز چشمام را لو نمی داد
چشمام دو تا دکمه بود شایدم دو تا
هسته ی آلبالو خشک دو تا بچه ی شیطون
اونوقت دیگه عینک نداشتم
وای نمی دونید زندگی رو بی عینک دیدن چه لذتی داره
هم خوبی هاش قشنگتره و هم زشتی هاش سیاهتر
سفید بودم سفید سفید رنگ مقدس ترین واژه ی خدا
رنگ صداقت اونوقت هم دماغ هویجی ام
بیشتر خودش و نشون می داد هم شال گردنی
که هنوز عطر دستهای مادر بزرگ رو داشت
لباس نداشتم این همه لباس ریا و خودبینی و غرور
از تنم در اومده بود و من فقط لباس پاکی رو تنم کرده بودم
نه مارک لباسم برام شخصیت می آورد
و نه رنگین بودنش از بقیه جدام می کرد
گوش نداشتم تا بدی ها رو بشنوم و زبون نداشتم
تا باهاش دل بسوزونم و فریاد بکشم
آدمها با مهربونی نگام می کردن چون یه بازیچه ی قشنگ بودم
که یا بچه ها توی شادترین لحظه ی
زندگیشون من رو متولد کرده بودن
یا یه پدر مهربون بالاخره از سیاهی دود و دم این روزگار
جدا شده بود و با دستهای خستش من رو ساخته بود
تا خنده مهمون لبهای دختر یا پسر کوچولوش بشه
و اینکه مرگ قشنگی داشتم
خورشید با عشق به من می تابید و من قطره قطره
با زندگی وداع می کردم و مطمئن بودم بعد از مرگم
روزمرگی آدها شروع می شه و چه خوب که
تجربه ی حیاتم روزهای خوش آدما بود نه تکرار هر روزشون
اما خدایا شکرت که آدمم چون آدم برفی ها
دستی ندارند که حرفاشون رو وقتی که تنهایی
بهشون فشار می یاره یواش روی یه ورق سفید داد بزنن
سپید باشید مثل دانه های رحمت خدا .